En hoe authentiek zijn de kanonnen, die schuin gericht staan op de zee en gedeeltelijk op de kassen? Hoe kom je hier achter als je geen kenner van wapens bent of de feiten over de Eerste Engelse Oorlog niet paraat hebt? Bij nadere inspectie blijken de kanonnen uit 1834 te stammen en weinig met deze historische zeeslag te maken te hebben.

Is hier sprake van opzettelijke falsificatie of speelt men op handige wijze in op het verlangen naar cultuurhistorische relicten en de toeristische blik die niet al te kritisch de feiten toetst? 

De objekten zelf hebben weinig te maken met de geschiedenis die ze moeten vertegenwoordigen, maar zoals Lowenthal al zei “ dat wat een cultuur goed van pas komt als symbool, verhaal of held wordt vervormd of misbruikt en kan grotendeels op falsificatie berusten.”

Ook Gerard Rooijakkers heeft het over “de wijze waarop sommige voorwerpen, rituelen en verhalen worden uitgeroepen tot uniek erfgoed en andere tot afval.” De wereld van de ‘musealisering’ en die van het grote vergeten.

“Onze omgang met cultuur is heel eenzijdig. Wat wij als traditie, ritueel, erfgoed beschouwen, belicht meestal alleen de positieve, esthetische kanten. Het zijn feesten die je kunt bezoeken of unieke voorwerpen die onze identiteit symboliseren.”

Door het musealiseren van objecten en gebruiken is het fundamenteel veranderd van funktie en betekenis. Een gebruik is een toeristenattractie geworden, een gebruiksvoorwerp een museumstuk : “De angel is eruit. Er is onherstelbaar gerestaureerd.”, volgens Rooijakkers.

Barbara Visser onderzoekt in haar projekt Toekomstige Groeten voor Wind Mee de overvloed van streekmusea in het gebied. Het bijzetten van objekten en gebruiken in een museum betekent ook voor Visser dat ze onschadelijk zijn gemaakt en daardoor de weg wordt vrij gemaakt voor nieuwe ontwikkelingen. Visser : “De streekmusea van de toekomst zijn divers, maar hun onderwerp sluit steeds goed aan bij toekomstige realiteiten in Nederland, en de streek in het bijzonder. Hiervoor zal ik een aantal ontwikkelingen in kaart brengen, en een voorspelling maken van te verwachten toekomstige perspectieven op ons verleden”

 Zij ontwerpt een set ansichtkaarten, gebaseerd op deze toekomstige streekmusea en balanceert daarmee op de grens tussen realiteit en fictie, falsificatie en idealisme.

Geen vissersboten of reddingsboten,  maar enorme passagiersschepen, die mensen naar andere werelddelen brachten om een nieuw leven te beginnen. Velen gingen ooit aan boord  van de Holland Amerika Lijn aan de Wilhelminapier in Rotterdam. Op de hoek Veerkade, aan de overkant van de Maas staat het bronzen  standbeeld Tsaar Peter de Grote  (1997 )te turen naar die kade. Het is alsof hij in vol ornaat met fluwelen jas, zijden kousen en pruik staat te kijken naar de vermeende passagiers aan de overkant en daarmee opzettelijk eeuwen tijdsverschil overbrugt.

Daar is op de punt van de pier, voor hotel New York, het monument Lost Luggage Depot(1996) van Jeff Wall opgericht. Niet alleen om 650 jaar stadsrechten en 50 jaar wederopbouw te herdenken, maar om bovenal de onderliggende dramatiek van al die zich verplaatsende mensen met hun bagage te verbeelden. De drie circelvormige open etages vol verdwaalde (hut) koffers, plunjezakken, kisten, tassen, een  stuk karton of opgerold matje zijn afgietsels en melancholiek van sfeer. Het herinnert aan vertrek en aankomst, het verlaten van een vertrouwde omgeving en het opbouwen van een nieuw leven op onbekende grond. Het monument maakt geschiedenis zichtbaar en tilt de vele persoonlijke verhalen naar een universeel niveau : emigratie is van alle tijden.

Kunstenaar Saskia Janssen heeft het in haar projekten (foto, video) met name over verplaatsingen van mensen en goederen, ontheemding en onthechting. In het kader van Upstream (2002) 400 jaar V.O.C, maakte zij een gefilmd portret Greenhouse Sleepers (2002) van een groep immigranten, vluchtelingen, illegalen, afkomstig uit vele landen en allemaal woonachtig in Amsterdam. Zij dreven traag op een plateau rond tussen de tropische geimporteerde bomen en planten in een kas van de Hortus Botanicus. Met deze lokatie maakte Janssen een verbinding met de 17e eeuwse handelroutes. Door alle verplaatsingen kunnen ook weer nieuwe culturen ontstaan  De nieuwe muziekstijl Indorock ontstond bijvoorbeeld door een vermenging van Indocultuur met Amerikaanse rockmuziek in de jaren vijftig in regio Den Haag. Saskia Janssen verdiept zich voor Wind Mee in deze cultuur. Tot op de dag van vandaag zijn nog tientallen Indorockbands bij elkaar en met een aantal muzikanten stelt zij een verzamel cd samen als soundtrack voor het landschap.